Page 15 - พระราชดำรัส รัชกาลที่ ๙ เนื่องในวันเฉลิมพระชนมพรรษา พ.ศ. ๒๕๒๑-๒๕๓๐
P. 15
ประภาศน์ ได้กล่าวในนามของท่านทั้งหลาย ก็ขอรับไว้ด้วยความยินดี ด้วยความขอบใจ เพราะว่าถือว่า
เป็นพรที่ให้มาด้วยสมัครใจ และด้วยความเต็มใจ นับว่าเป็นสิ่งที่ประเสริฐสุด.
คำาให้พร ถ้าเป็นการให้พรอย่างตามแบบคือ เมื่อเขาให้พรกัน ก็ต้องให้พรบ้าง มิฉะนั้น
เสียเหลี่ยม (เสียงหัวเราะ) เสียหน้า ไม่ถูกหลัก ไม่ทันสมัย ไม่จงรักภักดี ถ้าเป็นเพราะเป็นเหตุต่าง ๆ
เหล่านั้น เท่านั้นเอง ก็ไม่ค่อยมีความศักดิ์สิทธิ์นัก แต่ถ้าให้พรด้วยใจ ก็มีความศักดิ์สิทธิ์ และความดี.
ตอนแรกก็ตั้งใจมาแท้ ๆ. ต่อมาเมื่อเข้ามาในนี้บางคนก็อาจจะต้องมาคอยตั้งหลายชั่วโมง ก็ชักจะนาน
ชักจะเมื่อย ชักจะเบื่อ ความตั้งใจเดิมชักจะเสื่อม. โดยเฉพาะเข้ามาในที่นี้ และในปัจจุบันนี้ยืนกันแน่น
อาจจะทำาให้ไม่สบายกาย. กายไม่สบายนี้ อาจจะชักชวนให้ใจไม่สบายได้เหมือนกัน. สภาพจิต
ก็จะเปลี่ยนแปลงไปเรื่อย. การเปลี่ยนแปลงของใจและกายนี้ ต้องยอมรับว่ามี. บางทีคนก็ไม่นึกว่ามี.
บางคนนึกว่าวันนี้มาถวายพระพร มีจิตใจเบิกบานร่าเริง เพราะอยากให้พรนั้นเบิกบานร่าเริง จะให้ผู้ที่
รับพรนั้นเบิกบานร่าเริง. และเมื่อผู้รับพรเบิกบานรื่นเริงแล้ว ก็สามารถที่จะตอบสนองพรนั้นให้ตนเอง
และให้หมู่คณะ และบ้านเมืองเป็นส่วนรวม เบิกบานร่าเริงด้วย.
เมื่อเข้ามาแล้ว ก็เกิดเมื่อยบ้าง เกิดร้อน เกิดอึดอัดบ้าง ก็อาจจะทำาให้เสื่อมไป. อันนี้ไม่ได้ว่า
อะไร แต่ว่าเป็นข้อสังเกต และอาจจะเป็นความเกรงกลัวว่า ถ้าพูดมากต่อไปก็อาจจะเพิ่มความเดือดร้อน
และเมื่อเพิ่มความเดือดร้อนทางกายของแต่ละคน ก็อาจจะกระทบกระเทือน ถึงใจของแต่ละคน ที่จะ
เปลี่ยนแปลงไปในทางเศร้าหมอง ไม่สบาย. พรที่จะได้รับ ที่จริงก็ได้รับแล้ว และกำาลังได้รับทุกวินาทีนี้
จะเสื่อมลงไป. แทนที่จะเป็นพร อาจจะเป็นความแค้นว่าทำาไมพูดนาน (เสียงหัวเราะ) ทำาให้พวกเรา
ต้องยืนอยู่อย่างนี้ ทรมานกายใจต่อไป. แต่ก็ขอทรมานต่อไป (เสียงหัวเราะ) เพราะเหตุว่าการทรมาน
กายใจนี้ก็ทำาให้เกิดความคิดเหมือนกัน ถ้าอดทนหน่อย. ก็ขอให้อดทน ไหน ๆ มาด้วยความเต็มใจแล้ว
ขอให้รักษาความเต็มใจนี้ต่อไปอีกสักเล็กน้อย.
เมื่อเราเห็นอะไร ประสบภาพอะไร ได้ยินเสียงอะไรก็ตาม เราก็ต้องเกิดความคิด อย่างเมื่อตะกี้
ที่อาจารย์ประภาศน์ ได้อวยพรในนามของท่านทั้งหลาย ก็เกิดความคิดเหมือนกัน. เกิดความคิด
หลายอย่าง อย่างหนึ่งก็คือ ความพยายามของอาจารย์ประภาศน์ ที่จะติดป้ายหรือให้ชื่อกับแต่ละคณะ
ของท่าน ด้วยความลำาบากยากเย็น เพราะว่าท่าน คือคณะทั้งข้างใน ทั้งข้างนอก เป็นคณะที่มีความ
แตกต่างกันทั้งนั้น เป็นสมาคมบ้าง เป็นองค์กรบ้าง. อาจารย์ประภาศน์ก็เริ่มด้วยข้าราชการ ข้าราชการ
ทหาร ตำารวจ พลเรือน นี่ก็เป็นการแบ่งเป็นส่วน ๆ ถ้าเราอยากแบ่งเป็นส่วน ๆ ให้ละเอียด ให้ครบถ้วน
ก็ยากที่จะแจงออกไปได้.
เมื่อตะกี้เจ้าหน้าที่ฝ่ายราชเลขา ฯ ก็ได้แจ้งนามของคณะแล้ว – และก็บอกแล้วว่าไม่ได้นับว่า
มีกี่คณะ ซึ่งก็เป็นร้อย – จะแจงได้ละเอียดจริง ๆ ก็ต้องเรียกขานห้าพันราย. ห้าพันก็จะใช้เวลานาน
ไม่มีเวลาที่จะมายืนจ้องหน้ากัน (เสียงหัวเราะ). แต่ที่อาจารย์ประภาศน์ ได้แจงมา ด้วยความลำาบาก
และด้วยความเป็นห่วงว่าเดี๋ยวจะถูกกล่าวหาว่า ไม่ได้พูดถึงพวกนี้พวกนั้น ของบุคคลที่ได้มา. ความจริง
ที่ได้พูด ดูเหมือนจะครบ คราวก่อน ๆ นี้ เคยมีไม่ครบ. คราวนี้ดูเหมือนจะครบ (เสียงหัวเราะ).
แต่อย่างไรก็ตามแสดงให้เห็นว่า ท่านทั้งหลายเป็นผู้แทนของคณะชนิดต่าง ๆ บางคนก็เป็นผู้แทนของคณะ
หลายชนิดด้วยซำ้า เห็นคำานับกันหลายครั้ง (เสียงหัวเราะ). แต่ละคนก็ทำาหลายหน้าที่ได้.
3
